Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz?

Komentarze zebrane w tym tomie nie są owocem egzegetycznej pracy nad Psalmami, wykonanej za biurkiem. Biorąc pod uwagę ich bezpośrednią, sugestywną i bogatą w sformułowania intuicyjne, choć mniej systematyczną formę, słuszniej byłoby traktować je jako poetyckie formuły modlitewne, służące znacznie bardziej ich częstemu odmawianiu aniżeli komentowaniu. Tym, co zostało znakomicie uwydatnione w książce, to specyfika Psalmu, z jego niezwykłą głębią, łączącego wiele punktów widzenia: zawiera on bowiem zarówno głos psalmisty, jak i orędzie Pana; jakieś niezdecydowanie, jak i pewność. Jednocześnie, w konkretnym kontekście kulturowym i społecznym, zawiera głos ludu wciąż na nowo odkrywającego siebie wobec Boga, pośród wszystkich swoich upadków. „Psalmy uświadamiają nam, że wszystkie uczucia są ocalone” – pisze autor.

Komentarze te, inspirowane praktyką liturgiczną i odnoszące się do fragmentów wybranych z Brewiarza, mają na celu ukazanie pewnej dyspozycji serca i inteligencji, wyrażającej się przez modlitwę – i w tym znaczeniu posiadają głęboką wartość wychowawczą.