właśc. Karol Wojtyła (ur. 1920 w Wadowicach, zm. 2005 w Watykanie), błogosławiony Kościoła katolickiego, polski biskup rzymskokatolicki, biskup pomocniczy krakowski, a następnie arcybiskup metropolita krakowski, kardynał, 264. papież i 6. suwerenny władca Państwa Watykańskiego, kawaler Orderu Orła Białego. Poeta i poliglota, aktor, dramaturg i pedagog. Filozof historii, fenomenolog, mistyk i przedstawiciel personalizmu chrześcijańskiego.
Był papieżem Kościoła katolickiego (16 października 1978–2 kwietnia 2005), jednym z najbardziej znanych na świecie Polaków. Urodził się 18 maja 1920 roku w rodzinie Karola i Emilii Wojtyłów. W wieku 9 lat stracił matkę, a po trzech latach również starszego brata Edmunda.
Już w dzieciństwie wyróżniał się wielką wiarą. Duży wpływ na niego wywarł katecheta, ks. Kazimierz Figlewicz. Był wzorowym uczniem. Kochał teatr i sam wyróżniał się dużym talentem aktorskim. Po celująco zdanej maturze rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W Krakowie poznał Jana Tyranowskiego, dzięki któremu po raz pierwszy sięgnął po pism św. Jana od Krzyża.
Podczas wojny zmuszony był podjąć prace w zakładach chemicznych Solvay. W 1941 zmarł jego ojciec. Rok póĽniej Wojtyła wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. 1 listopada 1946 r. przyjął święcenia prezbiteriatu.
Jeszcze w okresie studiów, ale również w czasie późniejszego życia kapłańskiego, tworzył poezję. Po święceniach został skierowany na dalsze studia do Rzymu. Jego praca doktorska dotyczyła św. Jana od Krzyża. Niestety brak funduszy nie pozwolił Wojtyle na jej opublikowanie, w związku z czym nie uzyskał stopnia doktorskiego. Tytuł doktora został mu przyznany dopiero w ojczyźnie.
Po powrocie do kraju był wikarym w parafii Niegowić, a później w parafii św. Floriana w Krakowie. Kochał młodych ludzi i często spędzał z nimi czas m.in. podczas wycieczek po Polsce. Był również wykładowcą w seminariach i na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
W 1958 został mianowany biskupem pomocniczym Krakowa, a po śmierci arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, arcybiskupem metropolitą Krakowskim. W 1967 otrzymał nominację kardynalską. Po śmierci papieża Jana Pawła I został wybrany papieżem i przyjął imię Jan Paweł II (16 października 1978). Obok prymasa Polski, kard. Stefana Wyszyńskiego, był najważniejszą postacią Episkopatu Polski.
13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na placu Św. Piotra w Rzymie, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Alego Agcę w brzuch oraz rękę. Od czasu zamachu jego zdrowie ulegało znacznemu pogorszeniu, jednak mimo to wciąż odbywał liczne podróże zagraniczne. Były one charakterystycznym elementem jego pontyfikatu. Odbył ich 104, odwiedzając wszystkie zamieszkane kontynenty. W swoim nauczaniu zwracał szczególną uwagę na ideę ekumenizmu w budowaniu jedności pomiędzy Kościołami chrześcijańskimi. W czasie jego pontyfikatu nastąpiły duże zmiany w Watykanie.
Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, niebędącym Włochem. Wielokrotnie przywoływał spełnione proroctwo Juliusza Słowackiego z wiersza “Słowiański papież”. Wybór na głowę Kościoła osoby z kraju komunistycznego znacząco wpłynął na wydarzenia w Europie Wschodniej i Azji w latach 80. XX w.
Zmarł 2 kwietnia 2005 po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, ustanowionego przez siebie w roku 2000.
Jest autorem 44 listów apostolskich, 14 encyklik, 14 adhortacji i 11 konstytucji apostolskich. Spod jego pióra wyszły również dramaty, m.in. “Brat naszego Boga” (1996), “Przed sklepem Jubilera” (1960) oraz liczne wiersze, które tworzył pod pseudonimem Andrzej Jawień. Twórczość literacka Wojtyły łączy w sobie świat sacrum i profanum. Cała jej przestrzeń jest wypełniona Bogiem, a jej tematem jest egzystencja człowieka.
