John Maxwell Coetzee (ur. 1940 w Kapsztadzie), pisarz południowoafrykański, laureat Literackiej Nagrody Nobla (2003).
Ze strony ojca jest potomkiem holenderskich osadników z XVII w. Ze strony matki, ma korzenie polskie. Jego pradziadek, Baltazar Dubiel, pochodził ze wsi Czarnylas w woj. wielkopolskim.
Uczęszczał do prywatnej szkoły katolickiej St. Joseph's College na przedmieściach Kapsztadu, później studiował matematykę i anglistykę na Uniwersytecie Kapsztadzkim. We wczesnych latach 60. przeniósł się do Londynu, gdzie pracował przez krótki czas jako programista. Do 1971 wykładał angielski i literaturę na Uniwersytecie w Buffalo oraz państwowym Uniwersytecie w Nowym Jorku. Po powrocie do RPA był profesorem literatury angielskiej na Uniwersytecie w Cape Town. Przeszedł na emeryturę w 2002, po czym przeniósł się do Australii i został honorowym członkiem naukowym na wydziale anglistyki Uniwersytetu w Adelaide.
Jego twórczość to przede wszystkim powieści psychologiczne, inspirowane egzystencjalizmem i prozą poetycką. Bywa porównywany do Josepha Conrada lub Gabriela Garcíi Márqueza.
Akcja jego powieści koncentruje się wokół bohaterów-samotników, których losy uwikłane są w przemiany polityczne i społeczno-gospodarcze. Źródła jego literackich inspiracji sięgają od dzieł Tołstoja po Becketta.
Pisarz jest pierwszym w historii twórcą dwukrotnie uhonorowanym prestiżową Nagrodą Bookera, przyznawaną za najlepszą powieść angielskojęzyczną z ostatniego roku, napisaną przez obywatela Wspólnoty Narodów lub Republiki Irlandii. Wyróżnione tytuły to “Życie i czasy Michaela K.” (1983) oraz “Hańba” (1999). Otrzymał również Literacką Nagrodę Nobla (2003), za prozę wyróżniającą się “analityczną błyskotliwością i wymownymi dialogami”.
Coetzee odwiedził Polskę trzykrotnie (2000, 2006, 2012); był uczestnikiem sympozjów i spotykał się z czytelnikami. W 2012 uzyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Otrzymał również honorowe doktoraty dziewięciu innych uczelni z całego świata.
