(ur. 1953 w Pszowie na Górnym Śląsku), kapłan diecezji katowickiej, profesor teologii dogmatycznej, poeta, eseista.
W 1972 wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1979 w Katowicach. Przez 7 lat pracował jako wikariusz w swojej diecezji.
W latach 1986–2005 był związany z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim, gdzie uzyskał habilitację, a następnie kierował Katedrą Chrystologii. Od 2005 jest pracownikiem Zakładu Teologii Dogmatycznej Wydziału Teologii Uniwersytetu Śląskiego, promotorem kilkudziesięciu doktoratów i przeszło stu magisteriów. W 2007 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Specjalizuje się w chrystologii, metodologii teologii, teologii kultury. Jest również członkiem watykańskiej Międzynarodowej Komisji Teologicznej.
Teologia, którą uprawia – jak sam mawia – zawsze dotyczy styku Kościoła i świata, wiary i kultury. Ukazuje Boga, który jest bliski człowiekowi aż do Wcielenia i Kościół, który jest zawsze bliski światu, gdyż z niego wyrasta i do niego jest posłany.
Jest autorem blisko 50 książek naukowych, poetyckich, eseistycznych i ponad tysiąca artykułów. Wśród książek naukowych warto wspomnieć o “O cudzie Wcielenia, czyli o tym, że Bogu i człowiekowi cudownie jest być razem” (2000), “W światłach Wcielenia. Chrystologia kultury” (2004) czy “Teologii na początek wieku” (2001). Najbardziej znane jego eseje, to “Zapachy, obrazy, dźwięki” (1999) oraz “Wędrówki, rekolekcje, blask” (2006). Z kolei do tomów wierszy, po które czytelnicy sięgają najczęściej należą m.in. “Uczę się chodzić” (1988), “Ziemia niebieska” (1994), “Śmiech i płacz” (2000), “Błękit” (2003), “Największa jest” (2005) oraz “Cierpliwość Boga” (2006).
