(ur. 1906 w Tarnowie, zm. 1987 w Poznaniu), polski pisarz, poeta, dramaturg, tłumacz i znawca Pisma Świętego.
Urodził się w żydowskiej rodzinie inteligenckiej. Egzamin dojrzałości zdał w Krakowie. Naukę kontynuował na Uniwersytecie Jagiellońskim, studiując filozofię i filologię polską. W okresie tym zadebiutował również jako poeta, publikując na łamach “Kuriera Literacko-Naukowego”. Po ukończeniu studiów wyjechał na rządowe stypendium do Paryża, gdzie prowadził badania nad działalnością polityczno-społeczną Adama Mickiewicza. Praca ta zaowocowała tytułem doktora filozofii. Po powrocie zamieszkał w Warszawie i przez rok pracował jako nauczyciel języka polskiego. Podjął też pracę literacką oraz publicystyczną.
Krótko po wybuchu II wojny światowej przeniósł się do Wilna, a następnie do Jerozolimy, gdzie nawrócił się na katolicyzm. To przeżycie opisał później w opowiadaniu ”Noc biblijna”, zamieszczonym w zbiorze ”Krąg biblijny" (2010). Chrzest przyjął w Rzymie w 1946.
Po powrocie do Polski zamieszkał w Poznaniu, gdzie otrzymał posadę kierownika literackiego Teatru Polskiego, a następnie Teatru Wielkiego. Zmarł w roku 1987.
Jego literacka działalność zaowocowała w wiele tytułów z dziedziny dramaturgii, prozy i poezji.
Najbardziej znane dramaty Brandstaettera to m.in. “Kupiec warszawski”, “Ludzie z martwej winnicy”, “Upadek kamiennego domu”, “Dramat księżycowy”, “Nie będziesz zabijał” czy “Dzień gniewu”. Znaczące tomiki poetyckie autora to: “Pieśń o moim Chrystusie” (1960), “Hymny Maryjne” (1988), “Księga modlitw starych i nowych” (1987), “Hamlet i łabędź” (1988), “Skarb w dłoni żebraka” (1994). Jego najważniejszym utworem prozatorskim jest czterotomowa powieść “Jezus z Nazaretu” (1979).
