właśc. Helena Kowalska (ur. 1905 w Głogowcu, zm. 1938 w Krakowie), zakonnica ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, mistyczka, stygmatyczka, wizjonerka, głosicielka kultu Miłosierdzia Bożego, święta Kościoła katolickiego.
Urodziła się jako trzecie z dziesięciorga dzieci Marianny i Stanisława Kowalskich, rolników ze wsi Głogowiec. Dwa dni później została ochrzczona w parafii Św. Kazimierza w Świnicach Warckich. W wieku siedmiu lat po raz pierwszy usłyszała głos powołania do życia zakonnego.
W 1917 rozpoczęła naukę w szkole podstawowej, ale nie ukończyła nawet trzech klas. Podjęła pracę służącej w domach zamożnych rodzin z Aleksandrowa Łódzkiego, Łodzi i Ostrówka. Po roku ujawniła rodzicom zamiar wstąpienia do klasztoru i kilkakrotnie spotkała się z ich stanowczą odmową. Mimo to w 1924 opuściła dom rodzinny i udała się do Warszawy, by tam rozpocząć życie zakonne.
Długo szukała zgromadzenia, które mogłoby ją przyjąć. W końcu matka Michaela Moraczewska, przełożona warszawskiego domu Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, wyraziła zgodę. 1 sierpnia 1925 Helena rozpoczęła postulat, ale jeszcze w tym samym miesiącu chciała opuścić to zgromadzenie, gdyż wydawało jej się, że ma zbyt mało czasu na modlitwę. Pozostała jednak i przez trzynaście lat pełniła obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. W 1926 wyjechała do domu nowicjackiego w Krakowie, przyjęła habit i zakonne imię: Maria Faustyna.
Znana jest przede wszystkim jako autorka “Dzienniczka” (1981), w którym opisała swoje wizje, mistyczne doświadczenia spotkań z Jezusem. Zaczęła pisać go na polecenie swojego stałego spowiednika – ks. Michała Sopoćki. Objawienia s. Faustyny przyczyniły się do namalowania obrazu “Jezu ufam Tobie”, powstania nowej modlitwy Koronki do Miłosierdzia Bożego, ustanowienia Godziny Miłosierdzia i święta Miłosierdzia Bożego, szerzenia czci Miłosierdzia Bożego i obietnic z nim związanych oraz powołania do życia Apostolskiego Ruchu Bożego Miłosierdzia. Opisała również otrzymane dary, m.in.: bilokacji, ukrytych stygmatów, czytania w ludzkich duszach oraz proroctwa. Oprócz “Dzienniczka” Faustyna zostawiła po sobie również listy i kartki okolicznościowe, opublikowane w zbiorze “Listy św. Siostry Faustyny” (2005).
Siostra Faustyna przewlekle chorowała na gruźlicę płuc i przewodu pokarmowego. W 1937 doznała cudownego uzdrowienia. Rok później zmarła, do ostatniej chwili zachowując świadomość. Została pochowana w grobowcu na cmentarzu zakonnym w Łagiewnikach.
W 1992 Jan Paweł II wydał dekret o heroiczności cnót Faustyny Kowalskiej, a kilka miesięcy później dekret o cudzie za jej wstawiennictwem. Wydarzenia te stały się przyczynkiem do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego. Zarówno beatyfikacji (1993), jak i kanonizacji (2000) dokonał Jan Paweł II.
Św. Faustyna została ogłoszona patronką Łodzi. Jej wspomnienie liturgiczne przypada 5 października.
