(ur. 1854 w Pleszewie, zm. 1920 w Warszawie), intelektualista, pisarz, historyk, konserwatywny publicysta, krytyk teatralny i literacki, znany z działalności antysemickiej.
Z wykształcenia był inżynierem, filozofem i literatem. W czasach swojej działalności redagował wiele pism. Tworzył pod różnymi pseudonimami, m.in. M. Bogdanowicz, T. J. Orlicz, Pancerny, Habdank, Łada, Polikrates. Spod jego pióra wyszło również około 30 powieści, dramatów i nowel o tematyce historycznej i współczesnej. Jego twórczość miała wymiar ogólnoeuropejski, była swego rodzaju uzupełnieniem “narodowej” tematyki Sienkiewiczowskich dzieł. Dbał o zgodność treści swoich książek z faktami historycznymi, żeby jak najwierniej pokazać przywiązanie do tradycyjnych i uniwersalnych wartości europejskich.
Dwie pierwsze powieści Jeske-Choińskiego; “Gasnące słońce. Powieść z czasów Marka Aureliusza” (1895) i “Ostatni Rzymianie. Powieść z czasów Teodozjusza Wielkiego” (1897), zostały źle odebrane przez krytyków literackich. Żaden z nich nie zauważył, że autor chciał zaakcentować więzi łączące starożytną cywilizację antyczną z cywilizacją chrześcijańską. Międzynarodową sławę przyniosła mu dopiero powieść “Tiara i korona” (1900), dwutomowe dzieło przedstawiające dzieje konfliktu, który w XI w. podzielił średniowieczną Europę.
W swojej twórczości nawiązywał również do rewolucji francuskiej, czego dowodem jest trylogia: “Błyskawice” (1907), “Jakobini” (1909) i “Terror” (1911). Inspirowała go także tematyka polska, o czym świadczą powieści: “Trzeźwi” (1885), “Narwańcy” (1888), “Po złote runo” (1892), “O mitrę hospodarską” (1904).
Dorobek literacki Jeske-Choińskiego został skazany na zapomnienie przez XX-wiecznych krytyków literatury, ponieważ przeciwstawiał się uznanym powszechnie trendom "postępowym" i modernistycznemu klimatowi końca wieku. Cały swój pisarski kunszt i zdolności poświęcił w obronie tradycyjnych wartości, w umiłowaniu których był wychowany i którym pozostał wierny przez całe życie.
