(ur. 1921 w Lublinie), doktor nauk medycznych, specjalistka w dziedzinie psychiatrii, profesor Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie (obecnie Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II), autorka licznych książek o tematyce pro-life, członkini wielu organizacji, autorka książek naukowych i wspomnień. Uhonorowana wieloma tytułami i nagrodami. Żona prof. Andrzeja Półtawskiego.
Uczęszczała do Szkoły Sióstr Urszulanek w Lublinie, a przed 1939 wstąpiła do Związku Harcerstwa Polskiego. Po wybuchu II wojny światowej przystąpiła do walki konspiracyjnej jako łączniczka. Uczestniczyła również w tajnym nauczaniu.
Została aresztowana 17 lutego 1941, następnie była więziona na Zamku w Lublinie, torturowana i przesłuchiwana w lubelskim Gestapo "Pod Zegarem". W listopadzie 1941 została wywieziona do Ravensbrück z zaocznym wyrokiem śmierci.
W obozie stała się ofiarą eksperymentów pseudomedycznych, przeprowadzanych przez niemieckich lekarzy. Na krótko przed końcem wojny została przewieziona do obozu w Neustadt–Glewe, gdzie przebywała do maja 1945.
W 1951 ukończyła medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1964 obroniła doktorat z psychiatrii. Była adiunktem w Klinice Psychiatrycznej Akademii Medycznej w Krakowie (1952–1969), wykładowcą medycyny pastoralnej na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie (1955–1997), pracownikiem Poradni Wychowawczo-Leczniczej przy Katedrze Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego (1964–1972).
W 1967 zorganizowała Instytut Teologii Rodziny przy Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i kierowała nim przez 33 lata, piastując stanowisko profesora. W latach 1981–1984 była wykładowcą w Instytucie Studiów nad Małżeństwem i Rodziną im. Jana Pawła II przy Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Uczestniczyła w pracach Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce.
Prowadziła badania tzw. “dzieci oświęcimskich” – ludzi, którzy jako dzieci trafili do obozów koncentracyjnych. Od 1969 zajmuje się przede wszystkim poradnictwem małżeńskim i rodzinnym.
Przyjaźniła się z papieżem Janem Pawłem II. Znana jest korespondencja z 1962, skierowana przez arcybiskupa Karola Wojtyłę do Ojca Pio, z prośbą o modlitwę w intencji uleczenia Wandy Półtawskiej z choroby nowotworowej i późniejsze podziękowanie papieża za skuteczną interwencję. Korespondencja listowna z Janem Pawłem II, trwająca aż do jego śmierci, stanowiła utajniony materiał dowodowy w procesie beatyfikacyjnym. O przyjaźni Wandy Półtawskiej z Karolem Wojtyłą opowiada książka “Beskidzkie rekolekcje” (2009), w której zebrana jest korespondencja z niemal 50 lat.
Wiosną 2008 miał premierę film dokumentalny w reżyserii Wandy Różyckiej-Zborowskiej pt. “Duśka”, opowiadający historię prof. Półtawskiej.
