Autobiografia

W "Autobiografii" G.K. Chesterton potraktował sam siebie dokładnie w taki sam sposób, w jaki traktował bohaterów innych swoich prac biograficznych: Browninga, Shawa czy Blake`a. Nie znajdziemy więc w tej książce prawie żadnych dat - poza datą urodzenia autora, a nawet i o niej udało mu się napisać z przymrużeniem oka.

Zamiast ważnych faktów biograficznych otrzymamy zajmujące anegdoty. Dowiemy się sporo o rozmaitych ludziach, ale stosunkowo mało o głównym bohaterze. Własne życie stało się dla Chestertona jedynie pretekstem do ukazania... wojny idei!

Książka tchnie pogodą i radością ducha. Chesterton chętnie zresztą wyjawia, skąd wzięła się ta radość. Nie jest bowiem prawdą, że urodził się już ze słonecznym usposobieniem, które zdołało mu ozłocić nieprzyjemny świat. Jego usposobienie, a nawet w znacznym stopniu jego humor, to cechy wypracowane dzięki specyficznemu podejściu do życia.

Radość Chestertona opierała się na wdzięczności. Życie jest wspaniałym darem, którym można się szczerze rozkoszować, a gdzieś w muzyce sfer pobrzmiewa śmiech Pana Boga.