Bóg bogaty w miłosierdzie. 24 godziny dla Pana

Książeczka, którą przekazujemy polskiemu Czytelnikowi, związana jest z ogłoszoną już po raz drugi przez papieża Franciszka inicjatywą „24 godziny dla Panaˮ.

Ojciec Święty proponuje, aby przed IV Niedzielą Wielkiego Postu (od piątku wieczór do soboty wieczór) cały Kościół zjednoczył się w nieustannej celebracji Sakramentu Pokuty i Pojednania. Warto ją zacząć uroczystą Liturgią Pokutną, a zakończyć radosną celebracją Eucharystii.

Rok temu ta inicjatywa odbiła się głośnym echem w Kościele powszechnym (choć w Polsce raczej poniżej „średniejˮ) – świat obiegły zwłaszcza zdjęcia papieża Franciszka klękającego do spowiedzi przy jednym z konfesjonałów Bazyliki Piotrowej.

Jakie jest źródło owego mniejszego rezonansu całego wydarzenia w Kościele w Polsce? Powodów może być wiele. Wśród pozytywnych trzeba zapewne wymienić fakt, iż wierni w Polsce w dużej liczbie ciągle jeszcze się spowiadają w okresie Wielkiego Postu (ale chętniej wybierają bliższy Wielkanocy termin spowiedzi).

W wielu większych miastach w Polsce od lat odbywają się tzw. Noce Konfesjonałów – ale znów nie w jednym terminie, lecz różnych – połączonych np. z rekolekcjami wielkopostnymi w ośrodkach akademickich.

Trudno kwestionować ważność tych powodów – będą one z całą pewnością podnoszone także i w tym roku.

Z drugiej jednak strony pojawia się zaproszenie do uczestnictwa w WYDARZENIU jednoczącym cały Kościół – i to w kluczowym dla niego DOŚWIADCZENIU: uznania własnego grzechu, rozpoznania siebie jako wspólnoty grzeszników, którzy dostępują rozgrzeszenia i pojednania – z Panem i między sobą.

Liczy się też świadectwo takiej jedności – w znaku wymagającym pokory i uniżenia, a nie (nierzadko zbyt?) triumfalnej celebracji swojej dobroci i nieomylności...

Dla nas w Polsce papieska inicjatywa jest niewątpliwą szansą pogłębienia wspólnotowego rozumienia i przeżywania sakramentu pokuty – u nas ciągle jeszcze z reguły przyjmowanego i szacowanego w całkowitej prywatności i samotności.

Ukrywamy się nawzajem przed sobą tak z grzechem, jak i z podejmowaną pokutą. W konsekwencji zostajemy SAMI – tak z ciężarem swojego grzechu, jak i w procesie nawrócenia.

Celebracja wspólna – rozpoczęta rozbudowaną Liturgią SŁOWA, może też nas otworzyć na zupełnie inny wymiar i rachunku sumienia, i udzielanego pouczenia – zrozumienia wydarzenia, jakim jest sakrament pokuty bardziej w kategoriach Bożego objawienia i działania niż procedur sądowych mających za jedyny punkt odniesienia abstrakcyjne prawo (przepisy i przykazania).

Stąd też w proponowanej książce Czytelnik znajdzie zarówno propozycję medytacji biblijnej, jak i świadectwa ludzi, którzy w swym życiu doświadczyli radykalnego nawrócenia.

Nawet jeśli owa lektura nie sprowokuje nas do szerszego niż w roku ubiegłym odzewu na papieską inicjatywę „24 godziny dla Panaˮ, może się ona okazać bardzo pomocna w pogłębieniu przeżywania i celebrowania Sakramentu Pokuty i Pojednania w ogóle.