Filozofia kształtowania charakteru

Punktem wyjścia dla rozważań autorki jest problem ludzkiej wolności pozbawionej korelatu obiektywnej prawdy, która znajduje swych wyznawców we współczesnym życiu społecznym, w tym także w dziedzinie wychowania. Zdaniem ideologów liberalizmu człowiek ma obowiązek nieustannego potwierdzania własnej wolności, niezależności oraz inności w aktach nieuwarunkowanej preferencji i wyboru. Problem jednak w tym, iż ten, kto ignoruje istnienie obiektywnej prawdy pozbawia się tym samym kryterium selekcji, ulegając w konsekwencji przypadkowemu dynamizmowi doraźnych pragnień, potrzeb i bodźców zewnętrznych.

Podobne niebezpieczeństwa dostrzegał Fryderyk Wilhelm Foerster, jeden z najbardziej znanych pedagogów pierwszej połowy XX wieku, którego koncepcja stanowiła przedmiot rozważań autorki. „Musimy uświadomić sobie zupełnie jasno, że wszystkie zdobycze techniczne mogą nam przynieść prawdziwą korzyść tylko wtedy, gdy im damy silną przeciwwagę pod postacią kultury duchowej i wyrobienia charakteru” – tłumaczy Foerster. Jego zdaniem, człowiek przychodzi na świat w stanie naturalnej bezcharakterności, w którym pierwiastki zmysłowy i duchowy zlewają się ze sobą bez należytego uhierarchizowania. Z tego powodu konieczne jest kształcenie charakteru, które stanowi fundament Foersterowskiej pedagogii.