Ludność. Największe bogactwo świata

Książka "Ludność. Największe bogactwo świata" obala wiele mitów związanych z demografią i polityką ludnościową.

• Czy ziemi rzeczywiście grozi przeludnienie?
• Czy tzw. polityka ludnościowa ma w ogóle sens?
• Czy narodziny cielaka są ważniejsze dla gospodarki niż narodziny małego dziecka?
• Czy dalszy przyrost ludności spowoduje wyczerpanie zasobów naturalnych?
• Czy rządy powinny zmuszać ludzi do posiadania mniejszej liczby dzieci w obawie przed przeludnieniem?

W XX wieku byliśmy świadkami niespotykanych dotąd zmian demograficznych. Po raz pierwszy w historii liczba ludności świata w ciągu jednego wieku wzrosła niemal czterokrotnie: z około 1,5 miliarda w 1901 roku, do około 6 miliardów w chwili obecnej.

W szerszej perspektywie wydawać się może, że człowiekowi udaje się pokonywać śmierć i biedę, które nieustannie towarzyszyły jego przodkom. Wskaźniki umieralności dzieci spadły, spodziewana długość życia podwoiła się lub potroiła i w rezultacie więcej ludzi niż kiedykolwiek wcześniej może się cieszyć ziemskim życiem.

Tymczasem nie widać prawie żadnych oznak radości. To zdumiewające, że takie osiągnięcie przechodzi zupełnie niezauważone. Zamiast tego słyszymy tylko, że planeta jest na skraju katastrofy, a przyczyną takiego stanu jest wciąż rosnąca liczba ludzi.

Na ironię zakrawa fakt, że wielu działaczy na rzecz ochrony środowiska, za wskaźnik o wiele bardziej pozytywny uważa wzrost liczby chronionych gatunków zwierząt, aniżeli tak ogromny wzrost liczby ludności - będący ich zdaniem - zwiastunem katastrofy ekologicznej. Także wielu ekonomistów zazwyczaj postrzega wzrost produkcji stali lub narodziny dodatkowego cielaka jako pozytywny wkład do Produktu Krajowego Brutto, ale za to narodziny kolejnego człowieka mają ich zdaniem negatywny wpływ na wzrost PKB.