Nasz papież i zamiatacze ulic

Powieść "Nasz Papież i zamiatacze ulic" Andrzeja Władysława Wodzińskiego, warszawskiego poety, prozaika i dziennikarza, to narracja o pierwszych dwóch pielgrzymkach Jana Pawła II do Ojczyzny.

Po wyborze kardynała Karola Wojtyły na tron Piotrowy, Edward Gierek - I sekretarz PZPR, wykrzyknął w Biurze Politycznym KC: "Jezus Maria! To już koniec!".

Dla komunistycznych władz polskich pierwsza pielgrzymka Papieża Polaka była ogromną, niewyobrażalną dotąd akcją policyjną. W krakowskiej części pielgrzymki zaangażowano np. 67 tys. funkcjonariuszy milicji obywatelskiej i 20 tyś. tajniaków SB. Ich oczy skupione były tylko na jednym człowieku, który bez kompleksów wołał "Totus Tuus" i zachęcał słuchających do wiary w Chrystusa i do osobistej wolności i godności.

Na naszego Papieża "patrzyła" także ociemniała od dzieciństwa pianistka Dominika, która po Mszy świętej na Placu Zwycięstwa w Warszawie w cudowny sposób odzyskała wzrok.

Nie trzeba zaglądać do nut, żeby zrozumieć śpiew słowika, na nic szukanie pięknych wyrazów w słowniku, aby opisać szczęście i radość cudem uzdrowionej i jej najbliższych. Pomimo że rychło po pierwszej pielgrzymce Jana Pawła II wprowadzono 13.12.1981 r. stan wojenny w Polsce, ale to już inna historia, także opisana w książce Andrzeja W. Wodzińskiego.

Po inauguracji pontyfikatu Jana Pawła II w 1978 roku w Rzymie, prymas, kardynał Stefan Wyszyński zwrócił się w imieniu polskich pielgrzymów do naszego Papieża:

I modliliśmy się i modlimy nadal za Niego. Niektórzy modlą się pisząc o Nim wiersze, jeszcze inni powieści, traktaty filozoficzno-teologiczne lub malują obrazy, rzeźbią w kamieniu czy komponują muzykę, a także kręcą o Nim filmy.