Niezwykłe zjawiska wiary

Stygmaty, lewitacja, bilokacja i dar wszechobecności, ekstaza – wszystkie te zjawiska ujęte zostały tu poprzez studium konkretnych przypadków, bez skostniałej ideologii czy ograniczającej metodologii.

Nadprzyrodzone zjawiska, obecne od początków chrześcijaństwa pod postacią cudów lub uzdrowień opowiadanych przez Ewangelie, pełnią dużą rolę w chrześcijańskiej tradycji.

W wielu przypadkach są one ściśle związane z wiarą ludową, ale towarzyszą także poszukiwaniom mistycznym. Pojawiają się nawet w życiu wielkich świadków duchowości, jak Ojciec Pio lub Marta Robin.

Zjawiska nadprzyrodzone nie mogą nigdy być rozpatrywane w oderwaniu od życia duchowego osoby, u której występują. Zjawiska te nie mogą być reprodukowane w laboratoriach, mimo uporu, z jakim niektórzy twierdzą, iż potrafią wzbudzić autentyczne stygmaty drogą sugestii i innych technik hipnotycznych!

Inaczej mówiąc, istnieje ryzyko, że badania naukowe dające się zastosować do jakiejkolwiek innej dziedziny studiów, w tym obszarze są nie do zaadoptowania.

Na planie duchowym powinny one być wyraźnie odróżnione od "nadprzyrodzoności zwyczajnej". Zwykłymi sposobami udzielania się Boga są Ewangelia, modlitwa i sakramenty.

Oczywiście nie możemy ograniczać nieskończoności Boga ani redukować Go do małości naszych wymiarów. Lecz Ewangelia przypomina: "Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli".

"Nadprzyrodzoność nadzwyczajna" jest niezwykłym, a więc wyrywkowym sposobem działania Boga. Dla tego też powodu żaden cud – z wyjątkiem Zmartwychwstania Chrystusa – nie był nigdy podawany jako przedmiot wiary.

Czy jednak zawsze możemy rozróżniać te dwa sposoby przekazywania? Czyż Bóg nie mógłby działać na dwa sposoby jednocześnie?

W Ewangelii Jezus z Nazaretu jest osobą żywą, jednolitą i scaloną. Nie ma z jednej strony Jezusa, syna cieśli, człowieka historycznego, a z drugiej Chrystusa, Słowa Wcielonego, Mesjasza wiary.

Zjawiska nadzwyczajne cechuje podobny aspekt. Rozpatrywane odrębnie, poza kontekstem duchowym, sprowadzają się do cudów. Traktowane jako coś, czym są w rzeczywistości – jako znaki miłującej obecności Boga.

Jako historyk religii i świętości Autor nie poprzestaje na precyzowaniu terminów, lecz przyłącza się do pytań, które zadaje sobie każdy z nas: jak zdać sprawę z autentycznych chrześcijańskich cudów, cudowności, a nawet legendy?

Co sądzić o biblijnych podstawach tych zjawisk na płaszczyźnie historycznej? Jak odróżnić cud od niezwykłego zjawiska lub, być może, od magii?