O malowaniu duszy i ciała

U podstaw sztuki zawsze była potrzeba komunikowania się z drugim człowiekiem, niekiedy z Bogiem, a przede wszystkim z samym sobą. Żeby mogła ona te funkcje spełnić, potrzebuje rzeczywistości ciała, konkretności przedmiotów – materii, którą można zmysłami ogarnąć, smakować, unaocznić, a potem analizować, syntetyzować, przemieniać, aby pracować nad formą mogącą te doświadczenia udźwignąć. Tego uczą gromadzone przez wieki dzieła sztuki. Kiedy chciano wyrazić jakieś idee, to je personifikowano, nawet Bogów w większości kultur przedstawiano na podobieństwo człowieka. W świecie czystych idei raczej nie powstają obrazy. Patrząc na dzieje malarstwa i rzeźby europejskiej, autor książki próbuje odpowiedzieć na pytanie: dlaczego obrazowanie ciała człowieka nieustannie wzbudzało emocje a nierzadko prowadziło do krwawych konfliktów? Jaka sztuka jest anielska, a jaka diabelska? Polemizując z postawami awangardowymi, zastanawia się nad grzesznością sztuki współczesnej.