Orzech na ambonie cz. II

Życzliwe przyjęcie Orzecha na ambonie cz. I przez Czytelników i samego Autora zdopingowało nasz skromny zespół do podjęcia wysiłków związanych z przygotowaniem drugiej części zbioru - z nadzieją na ciąg dalszy dzieła. Dodatkową okolicznością dla realizacji tego zamierzenia jest 40-lecie kapłaństwa Księdza Prałata Stanisława Orzechowskiego, który w dniu 28 czerwca 1964 r. w archikatedrze wrocławskiej przyjął Sakrament Święceń.

Pierwszą część książki wypełnia 35 kazań Orzecha, które - podobnie jak w tomie pierwszym - zostały przeredagowane tak, aby uniknąć powtórzeń oraz uwzględnić wymagania stawiane tekstom drukowanym. W związku z tym naukom nadano tytuły, a do tekstu wprowadzono śródtytuły, aby ułatwić korzystanie z bogactwa przepowiadania "Orzecha".

W drugiej części proponujemy Czytelnikom wywiad "Bezrobocie mi nie grozi", przeprowadzony jesienią 2000 r. w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu przez ks. Aleksandra Radeckiego oraz dwa opracowania naukowe związane z nauczaniem wrocławskiego duszpasterza. Przepowiadanie ks. Orzechowskiego stanowi przecież niewątpliwie fenomen językowy, którym, jak się okazuje, zdążyli zająć się już językoznawcy. Zainteresowanie wzbudzi zapewne referat Marcina Poprawy (Uniwersytet Wrocławski) "Humor z ambony czyli o osobliwej retoryce kaznodziejskiej" oraz fragmenty pracy magisterskiej Barbary Blaczkowskiej "Fenomen przepowiadania ks. Stanisława Orzechowskiego - analiza językowo-stylistyczna".

Życzę zatem wszystkim sięgającym po tę publikację owocnej lektury, a Księdzu Orzechowi śpiewajmy gromko: ad multos annos, aby jego posługa na ambonie była naszą radością jeszcze przez długie lata!

ks. Aleksander Radecki

Przyszła mama z pracy i mówi:
-Hmm, posprzątane, ogień zrobiony, woda nastawiona, ho, ho, takie mam dzieci!
-No masz - pomyślałem.
Poszła do koszyczka Józia i zaczęła go karmić piersią. Gdy z czułością odsłoniła czapeczkę synka, usłyszałem:
-Jezus, Maria! Czy to moje dziecko?!
Odpowiedziałem: Twoje (a właściwie "wasze" się wtedy mówiło).
Wtedy po raz pierwszy i jedyny to zrobiła. Matka moja była chodzącą czułością, spokojną łagodnością. Ale wtedy zakluczyła drzwi, zawezwała ojca i powiedziała:
-Popatrz, co ten najstarszy zrobił ci z tym najmłodszym! Lej jak kapustę.
Ojca nie trzeba było zachęcać...