Skarb w dłoni żebraka. Teksty franciszkańskie

Święty Franciszek był "przeznaczeniem" Romana Brandstaettera. Pisarz mocno w to wierzył. Wychowywany w tradycyjnej żydowskiej rodzinie jako kilkunastoletni chłopiec pisał "niezdarne wiersze" poświęcone Chrystusowi i Świętemu z Asyżu. Niewiele wówczas wiedział o obu postaciach, które w przyszłości miały stać się "największymi przygodami jego życia".

Siedem wieków temu św. Franciszek spróbował udowodnić, że życie wedle Ewangelii jest możliwe, że można przyjąć jej słowa w ich dosłowności, a nie poprzez zmiękczające, metaforyczne odczytanie. Dzisiaj my z kolei próbujemy odpowiedzieć, na ile możliwy jest franciszkanizm. W swoich pismach franciszkańskich Brandstaetter starał się przetłumaczyć idee Franciszka na język XX wieku i oddać piękno franciszkańskiego życia, widzianego przez pryzmat swego dnia powszedniego. Uczynił to "nie bojąc się postawić swobodnego kroku na gładkich i śliskich posadzkach świętej hagiografii".

Brandstaetter uciekał od odlukrowanego wizerunku Świętego. Nie zgadzał się z biografami, którzy grzeszny okres w życiu Franciszka chcieli ugrzecznić, ugłaskać, by nie gorszyć maluczkich. Pragnął po prostu odkryć pełnię jego człowieczeństwa.

Boży Grajek powiedział człowiekowi, by pokochał to, czego się lęka, gdyż nawet przedmiot jego lęku pragnie i potrzebuje miłości. Tę samą w gruncie rzeczy receptę na szczęście, życie i wieczność zostawił nam jego piewca, Roman Brandstaetter. Pod koniec swego życia pisał: "Jednego jestem pewien, wystarczy uświadomić sobie bezsilność wobec Twojej woli, Boże, aby się poczuć bardzo szczęśliwym." Autor "Nowych kwiatków św. Franciszka" znał ciężar słów "wystarczy" i "bezsilność", lecz gdy je udźwignął, pozostała mu "zgoda na wszystko, skarb, który zmieścisz w wyciągniętej dłoni żebraka".