Oko Jelenia. Sowie zwierciadło

Andrzej Pilipiuk po czterech latach przerwy wraca do uniwersum „Oka Jelenia”, by wreszcie opowiedzieć nam tę historię do końca.

Staszek rzucony do października 1864-tego próbuje odmienić wyrok bezlitosnego losu i uratować swoją dziewczynę. Nie wie, że usieczenie szablą ośmiu uzbrojonych Rosjan to dopiero początek kłopotów.

Szlak szaleńczych przygód wiedzie go z folwarku pod Rejowcem, przez zasobne polskie dwory, lasy, wsie, folwarki, strychy czynszowych kamienic, wąskie zaułki Lublina, jarmarki, salony dam, dwory, łaźnie i wychodki. Poznamy kilka zapomnianych obyczajów naszych przodków, zajrzymy im w garnki i przez okno.

Kraj pod okupacją, przecięty wojskowymi kordonami. Siatki konspiracyjne rozbite, powstańcze oddziały wystrzelane po lasach.

Rozlana krew wsiąka w ziemię. Walka przegrana. Wyroków historii nie da się już zmienić. Ale nadal po dworach jest do wypęku broni, nadal są też wyrywni młodzieńcy pałający chęcią walki, choćby ostatni raz.