Spragnione serce

Każdy z nas został w życiu zraniony – przez ludzi, którym ufaliśmy, których kochaliśmy, którzy nie chcieli lub nie potrafili nas kochać. Przez tych, którzy mieli nas chronić, przez tych, których my chcieliśmy ochraniać. W końcu przez samych siebie.

Kiedy poznajemy Neminem, jest jeszcze małą dziewczynką, pozostawioną samą sobie, bez czyjejkolwiek opieki i troski. Miłość zawodzi ją od najwcześniejszych lat jej dzieciństwa.

Dlatego wyznacza cel swojego życia – zbudować dom. Swoje miejsce na ziemi, w którym wreszcie będzie mogła poczuć się bezpiecznie, świadczące o tym, że gdzieś przynależy, miejsce, gdzie kończy się władza innych ludzi, a zaczyna jej wolność.

Jednak pragnienie domu staje się dla jej zranionego serca więzieniem, skoro każde jej działanie jest podszyte lękiem, a każda myśl brakiem zaufania. Wtedy ściany okazują się murami obronnymi, zawsze zamknięte drzwi – warowną bramą, a drugi człowiek – wrogiem. Czasem pragnienie wolności i niezależności przemienia się w naszą największą niewolę.

Kiedy Neminem spotyka na swojej drodze Verusa, nie wie jeszcze, że od teraz na nic w swoim życiu nie będzie już mogła patrzeć jak dotąd. Strach, który zdominował jej myśli, powoli ustępuje fascynacji, kiedy dzień po dniu płynące od Niego dobro zaczyna wnikać w jej pozbawiony kolorów świat.

Co jednak będzie, gdy Verus zniknie? Gdy porzuci ją tak, jak zrobili to wszyscy, których dotąd znała i którym zaufała? Kiedy krwawisz każda bliskość, nawet najmniejsza, staje się raniąca. Czy Neminem pokona obezwładniający ją lęk, który jak trucizna zabija w niej zdolność przyjmowania miłości i odpowiadania na nią? Czy zaryzykuje kolejne zranienie – ból rozstania – aby zyskać znacznie więcej? A Ty?