W poszukiwaniu wewnętrznej przemiany

W jaki sposób "Ćwiczenia duchowe" św. Ignacego Loyoli przyczyniają się do rozwoju duchowego rekolektantów?

Jaki jest związek poszczególnych tygodni rekolekcji ignacjańskich z klasycznymi etapami rozwoju duchowego? Jaką wizję rozwoju duchowego miał św. Ignacy?

Niniejsze opracowanie jest próbą odpowiedzi na powyższe pytania. "Ćwiczenia duchowe" św. Ignacego Loyoli to forma rekolekcji, które w naszym kraju już od lat 80. XX wieku odprawiają nie tylko jezuici, ale i szerokie rzesze duchownych z innych wspólnot oraz osób świeckich.

Cztery tygodnie Ćwiczeń, zgodnie z zamysłem ich autora, wpisują się w tradycyjny dla duchowości chrześcijańskiej podział na trzy drogi rozwoju duchowego: oczyszczającą, oświecającą i jednoczącą.

Porównanie ignacjańskiej propozycji rekolekcyjnej z klasycznymi dla duchowości etapami rozwoju pozwala wydobyć oryginalność myśli św. Ignacego, jak również odkryć tajemnicę niezwykłej skuteczności formacyjnej jego "Ćwiczeń".

Widać to zwłaszcza z perspektywy współczesnej wiedzy psychologicznej, bo okazuje się, że kierownictwo duchowe, jakie proponuje św. Ignacy, zawiera w sobie ważny element terapeutyczny, który dopiero kilka wieków później odkryły i zaczęły stosować wyrastające jak grzyby po deszczu różne szkoły psychoterapii.

Same "Ćwiczenia" nie ograniczają się jednak tylko do terapii, choć uzdrowienie wewnętrzne także jest wpisane w ich dynamikę.

Główny cel, jaki stawia sobie ich autor, to takie uporządkowanie uczuć rekolektanta, aby służyły one w jego drodze do Boga, a to już jest cel wybitnie duchowy.