właśc. Agnes Gonxha Bojaxhiu (ur. 1910 w Üsküb [Imperium Osmańskie] – obecnie Skopje w Macedonii, zm. 1997 w Kalkucie, w Indiach), katolicka siostra zakonna, założycielka zgromadzenia Misjonarek Miłości, prowadząca w Indiach działalność humanitarną, laureatka Pokojowej Nagrody Nobla z 1979, błogosławiona Kościoła katolickiego.
Urodziła się w rodzinie katolickiej jako Agnesa Gongea (Antigona) Boiagi. Z pochodzenia była Albanką. W wieku 12 lat zdecydowała, że chce poświęcić swoje życie Bogu i już 6 lat później wstąpiła do Instytutu Błogosławionej Dziewicy Maryi (sióstr loretanek) w Rathfarnham w Irlandii, by nauczyć się j. angielskiego i wyjechać na misje do Indii. Przyjęła imię zakonne Maria Teresa od Dzieciątka Jezus.
W 1929 trafiła do Indii, nowicjat rozpoczęła w Darjeeling, pierwsze śluby zakonne złożyła w 1931, przyjmując imię Teresa, na cześć Teresy z Lisieux, patronki misjonarzy. Przez kilka lat pracowała jako nauczycielka. Śluby wieczyste przyjęła w 1937 i została dyrektorką szkoły dla Bengalek oraz przełożoną grupy loretanek.
W 1944 po raz pierwszy spotkała Celestyna Van Exema, jezuitę, który za zgodą miejscowego arcybiskupa został jej kierownikiem i ojcem duchowym. W 1946 udała się w podróż z Kalkuty do Dorjeeling na rekolekcje, w czasie której miała usłyszeć wezwanie od Boga, “powołanie w powołaniu”, żeby opuścić zgromadzenie loretanek i poświęcić się pracy dla ubogich, żyjąc wśród nich.
W 1948, po długim oczekiwaniu na Zgodę Stolicy Apostolskiej, opuściła zakon loretanek i zaczęła pracę wśród biednych ze slumsów w Kalkucie. Przyjęła obywatelstwo indyjskie i zmieniła habit na zwykłe bawełniane sari z niebieską obwódką.
W marcu 1949 dołączyła do niej pierwsza siostra, a potem następne. W październiku 1949 zostało zatwierdzone nowe zgromadzenie – Siostry Misjonarki Miłości. W 1953 przyjęła profesję wieczystą, a 12 pierwszych sióstr złożyło pierwsze śluby zakonne. 1 lutego 1965 zgromadzenie otrzymało zatwierdzenie przez Stolicę Apostolską. Obecnie liczy ponad 5000 sióstr zakonnych, które na całym świecie prowadzą sierocińce, hospicja dla chorych na AIDS, centra pomocy charytatywnej, domy pomocy dla uchodźców, niewidomych, niepełnosprawnych, starców, alkoholików, ubogich, bezdomnych, ofiar powodzi, epidemii i głodu.
W 1963 założyła męską wspólnotę Braci Misjonarzy Miłości, a później również dwie wspólnoty życia kontemplacyjnego dla sióstr (1976) oraz dla braci (1979). Do końca życia pracowała pomagając ludziom, apelując zawsze o poszanowanie godności drugiego człowieka oraz czynnie sprzeciwiała się aborcji, eutanazji i antykoncepcji.
W ostatnich latach życia dużo chorowała na serce. Zmarła w 1997 roku. Jej śmierć była opłakiwana przez cały świat. Wkrótce też Stolica Apostolska rozpoczęła proces beatyfikacyjny, który ostatecznie zakończył się wyniesieniem jej na ołtarze 19 października 2003 roku.
