(ur. 1932 w Pińsku, zm. 2007 w Warszawie), polski reportażysta, publicysta, poeta i fotograf. Zyskał przydomek „cesarz reportażu”.
Czas wojennej zawieruchy spędził z rodziną w Sierakowie, w Puszczy Kampinoskiej niedaleko wsi Palmiry. W 1951 młody Kapuściński rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, jednak po roku przeniósł się na historię. W wieku 17 lat debiutował poetycko na łamach tygodnika “Dziś i Jutro”. W latach 1956–1958 pracował w redakcji “Sztandaru Młodych”. Przez krótki czas był również związany z Polską Agencją Prasową, a potem z tygodnikiem “Polityka”. Najlepsze z powstałych wówczas reportaży, opowiadające o sprawach krajowych, zostały opublikowane w 1962, w książce "Busz po polsku" (1962). Pozycja ta stanowiła debiut literacki Kapuścińskiego.
W tym samym roku ponownie nawiązał współpracę z PAP. Został jej korespondentem m.in. w Afryce, Ameryce Łacińskiej i Azji. Z tego okresu pochodzą książki: “Czarne gwiazdy” (1963) i “Gdyby cała Afryka” (1969). Obie opisują narodziny Trzeciego Świata. Efektem pobytu Kapuścińskiego w kilku republikach Związku Radzieckiego była książka “Kirgiz schodzi z konia” (1968). Pobyt w Ameryce Łacińskiej zaowocował dwiema kolejnymi książkami: “Dlaczego zginął Karl von Spreti” (1970) oraz “Chrystus z karabinem na ramieniu” (1975).
W latach 1974–1981 Kapuściński pracował dla tygodnika “Kultura”. W tym czasie nieustannie podróżował m.in. do Angoli, Iranu i Etiopii. Pobyt w Angoli był inspiracją dla powstania książki “Jeszcze dzień życia” (1976). W 1978 ukazała się kolejna pozycja – “Cesarz”, opowiadająca o świetności i upadku Hajle Sellasje w Etiopii, a cztery lata po niej – “Szachinszach”, ukazujący dwór szacha Rezy Pahlawi w Iranie. Te dwie książki przyniosły Kapuścińskiemu międzynarodową sławę. Dał się w nich poznać jako doskonały pisarz, umiejętnie łączący cechy reportażu z powieścią. “Cesarz” doczekał się scenicznej adaptacji i był wielokrotnie wystawiany w teatrach w Polsce i zagranicą.
Późniejsze lata przyniosły kolejne publikacje, m.in.: “Lapidarium” (1993), “Imperium” (1993), “Heban” (1998). “Cesarz reportażu”, bo tak nazywany był Kapuściński, okazał się również doskonałym, dojrzałym poetą oraz fotografem. Był autorem tomików: “Notes” (1986), “Prawa natury”(2006). W 2000 ukazał się też jego album fotograficzny, zawierający zdjęcia z podróży po Afryce.
Zarówno w Polsce, jak i na arenie międzynarodowej został uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami i wyróżnieniami. Podziwiano go i doceniano za nietypowy styl, który można określić mianem reportażu eseistycznego lub eseju reporterskiego. Autor był doskonałym obserwatorem i umiejętnie dokonywał selekcji niepotrzebnych faktów i liczb. Zaobserwowane wydarzenia stanowiły dla niego kanwę szerokiej intelektualnej refleksji.
